Malawi

Hallo iedereen!

Het duurt niet lang meer en ik ben weer terug in Nederland. Nog 1,5 week en dan vlieg ik vanaf Maputo, Mozambique in 27 uur naar Amsterdam. Op het moment zit ik dus al weer in Mozambique maar ik wil toch nog even wat verhalen delen over Malawi!

We zijn bij Mbeya (tanzania) begonnen aan de reis naar Malawi en die dag neemt in me boekje die ik NIET (haha) elke dag bij houd.. al 20 pagina's inbeslag omdat er zoveel was gebeurt.

Zoals meestal namen we een minibus naar de grens. Daar krijgen we een exit stempel en dan een entry en dan nemen we een minibus naar de eerst volgende stad. Dus ook zo deze ochtend maar Sas moest nog even plassen en daar begint de narigheid.
Het busje was nog helemaal niet vol en aangezien ze hier niet op tijd rijden maar op het moment dat het busje vol is zei ik tegen Sas " je kan nog makkelijk naar de wc!". Sas is nog geen minuut weg en ineens is dat busje helemaal vol en word de moter gestart. Ik klom naar voren (die busjes zitten altijd rete vol zodat je niet normaal kan lopen) zeggende "my friend is still coming, wait a sec!" Maar nee, er was een grote discussie gaande over iets wat ik totaal niet kon volgen vanwege de taalbarriere. Werkelijk niemand luisterde naar me dus ik begon te schreeuwen in de hoop dat ik boven het geschreeuw van de rest uit kwam.. Ter vergeefs en de bus ging rijden. De man naast mij hield ondertussen mijn arm vast want ik stond vrij ongelukkig en in een rijdende bus lig je zo om. Ik in ieder geval wel.

Nou goed ik nog steeds schreeuwen " my friend is on the toilet!" Keek de man naast me aan en zei " help me please?". Toen zei de man dat we dichter bij het wc gebouw zouden wachten op haar. Oke, prima.
Toen zag ik Sas uit het wc gebouw lopen en het hulpje van de driver rende al naar haar toe om haar te gaan halen. Maar omdat hij zo druk deed had Sas zoiets van ga weg man, ik moet naar me busje toe (niet wetende dat die ergens anders stond) en liep stug door.
Voor die man had het geen zin om het nog verder te proberen want Sas moest niks van hem hebben. Het hele busje lag ondertussen in een scheur en gebaarde dat ik haar maar moest gaan halen. Ik dacht ja sjit al die spullen zitten in de bus, snel me waardevolle spullen gepakt en naar Sas toe gerend. Toen ze me zag kwam ze meteen naar me toe rennen en ik riep; we gaan al! Het busje staat daar, waarna Sas met der lange benen me zo voorbij liep en zowaar al bijna in het busje zat en ik der achteraan hobbelde als laatste in de bus zat. Goed, hijgend, maar wel in het busje, op weg naar Malawi.

Bij de border hoorde we dat de visa gratis was, dus we hadden een financiele meevaller. Chill. Zoals ik al beschreef nemen we in Malawi een nieuw minibusje. Vanaf de office liepen er al 6 mannen met ons mee die precies wisten waar we moesten zijn voor het busje. Er stond een rij van een stuk of 6 mini busjes. Wij moesten naar Chitimba maar er bleken ineens twee busjes daar naar toe te gaan en die wilden ons allebei heel graag in het busje hebben.. Voor we het wisten onstond er een gevecht tussen stukken of 10 mannen over waar wij in moesten stappen. Na een paar minuten stopte het en waren ze der uit, " we have decided" zei een van die mannen. " You take this bus". Om verdere gevechten te voorkomen zijn we in het busje gestapt die na 5 km al werd aangehouden voor politie controle. Na 1 uur wachten kon de driver zijn boete in ontvangst nemen. Na 30 minuten gereden te hebben ging het busje stuk en moesten we over gezet worden in andere busjes.
Uiteindelijk wel in Chitimba aangekomen, een dorp van 10 huisjes, en daar 1e paasdag doorgebracht.

Goed dat is een dag en dus al een verhaal opzich. Dus alleen nog kort onze reis in Malawi. Die is twintig keer veranderd. Al was het niet om naar een dokter te gaan (Sas is bijna heel Malawi door gereisd met reizigers diaree) dan was het om een visum te regelen in de hoofdstad. Dat duurde 4 dagen. De eerste dag dat we onze poging deden waren we een half uur te laat. Ambassades gaan hier om 12 uur DICHT.. De dag er na was de vrouw die de visa's gaf ziek. De dag daarna lukte het om onze paspoort af te geven en konden we hem daarna pas weer ophalen..
Zo leer je hier wel overal extra tijd voor in te plannen want je weet nooit..

Vanaf Chitimba zijn we naar Mzuzu gegaan. Vervolgens naar Nhakata Bay met een heel leuk backpacker lodge met community eten en vrijwilligers die in de buurt projecten runnen. Vanaf daar moesten we weer terug naar Mzuzu waarna we zijn opgereisd met twee gasten. Nederlanders en dat heb ik geweten want ik voelde me meteen weer een ukkie en ik kon het loop tempo natuurlijk niet bij houden, helemaal niet met zon backpack op me rug haha. Vervolgens zijn we naar Senga Bay en vanaf daar naar Cape Mcclear. Nou dat was ook weer zo'n reis dag.. wij weer in zo'n minibus en omdat ik ineens een soort angst heb ontwikkeld dat die bus omvalt zat ik totaal niet lekker in de bus omdat hij zo vol zat dat de deur niet dicht kon en er 3 jongens aan de zijkant van de bus hingen. Nou goed, dat ding is natuurlijk niet om gedonderd dan moeten er wel heel wat meer aan hangen maarja die dag werd er niet beter op want daarna moesten we in een pickup. Ik had al bedacht dat ik niet op de rand ging zitten dus ik had me geinstaleerd naar een dikke tante die zowat in die laadbak lag. Het begon als een volle pickup. Het eindigde als een super volle pickup. Op een gegeven moment stond er een vrouw met een baby in een doek boven mijn schoot. De voorkant naar mij toe, het zat al zo vol dat der borst al half tegen me hoofd kwam. Ik dacht net oke, nouja is nog maar 1 a 2 uur. als ze maar niet ook nog borst.. en jaaaaaaa hoor ze haalt der borst te voorschijn en gaat der baby borst voeding geven! Nou ik kijk een andere kant op waarbij ik tegen een kruis aan kijk. God, ik kijk wel naar beneden waarbij ik per ongeluk tegen die vrouw der andere borst aan knalde en die baby jaloers werd en me begon te slaan. Nou ik had het niet meer, heb echt hard op zitten lachen want wat kon ik anders. Dit was het enige vervoers middel naar Cape Mcclear.

Vanaf Cape Mcclear zijn we naar Blantyre gegaan voor Sas omdat daar de specialist was, toen terug naar Lilongwe, voor de visum, toen weer terug naar Blantyre om de resultaten van de Sas der test te ontvangen. Wat geregel en gedoe maar uiteindelijk is het allemaal gelukt en goed gekomen!

Nou kan ik nog heel veel vertellen maar mijn tijd is op! Dus ik ga er vandoor. Next verslag schrijf ik in Nederland.

Doeeeei en liefs en tot snel!!