Als een warme deken, Uganda

Van Addis naar Uganda.

Een vlucht geboekt en dat gaat natuurlijk weer via nairobi.. Dus voor de tweede keer in Kenia maar alleen op het vliegveld. In Addis waren we al meerdere keren op straat 'weegschalen' tegengekomen. Super leuk, kan je een paar centjes geven en jezelf wegen. Die mensen daar hebben dat natuurlijk niet thuis. Als je amper eten kan kopen waarom zou je dan een weegschaal hebben? Best logisch. Maargoed, wij durfden er nog niet op te staan want de hele straat kijkt dan wel met je mee. Maar.. toen zagen we een weegschaal op het vliegveld staan. Met een paar uur tussenstop ga je je een beetje vervelende dus na wat twijfel gevraagd of we op dat ding mochten staan. Na wat gegrinnik mocht dat. Nou alle werknemers hingen over de bali heen om te zien hoeveel wij wogen.
Nou, ik was niet zo heel blij toen ik er af kwam. Maar het goed gepraat met het idee dat het een weegschaal voor koffers was.. dus die geven zwaarder aan dan je werkelijk ben.. Dan kunnen ze geld vragen voor de extra kilo's. Gelukkig deden ze dat bij mij niet en kon ik gewoon het vliegtuig in ;)

Als een warme deken, zo voelde Ugande meteen aan als je het vergelijkt met Ehtiopie. Zonder enige Ugandese shilling wilden we onze visum aanvragen. We hadden tenslotten onze pinpas. Ja dat gebruiken we hier niet.. maar loop maar naar buiten dan kan je pinnen, dan kom je zo weer terug. Primaaa! Kwartiertje later hadden we meteen een taxi naar ons guesthouse.

Onze reis is als volgd gegaan:
Entebbe
Seyssen Eilanden
Kampala, de hoofdstad
Jinja, daar kon je raften op de nijl
Krater meer
Kimbale, trekking met Chimps te doen
Port fortal
Kabale, lake Bunyony
Dan naar Tanzania, Dar es Salaam om onze ouders op te halen!

We hadden eerst nog bedacht om de gorilla's te gaan bekijken maar het bleek 600 euro te zijn voor een dagje. Beeeeeetje te veel!!

Na een nachtje in Entebbe besloten we naar de Seyssen eilanden te gaan. Omdat we snakte naar lekker eten na al dat Ethiopische eten, meteen een supermarkt in gedoken en een kilo chips en 1 cake te kopen. Die weegschaal klopte toch niet, haha.

Bij de haven zagen we een prima en grote boot liggen. Een paar mannen liepen naar ons toe en vroegen of we naar de Seyssen eilanden wilden. Jaa dat willen we riep ik al enthousiast en wijzend naar die mooie witte boot. Nee, neee die boot is op het moment stuk we nemen die groene boot die daar ligt. Nou, het leek op een boot waar vluchtelingen de zee mee oversteken.. alles behalve STABIEL.
Maar goed, heel veel keus was er niet. Het duurde een uur voordat we vertrokken en toen we al van de kade af waren kwamen er nog steeds mensen aan boord. Snapte er eerst niks van maar die vaarden dan met een kleiner bootje naar onze boot en klommen dan aanboord.
De mensen aan boord waren weer geweldig, een oude Nederlander met een jong ding en een caramel babytje die niet gestopt heeft met huilen; een man met boeien om (het leek zonder enige politieman in de buurt); een man die het bijna in zn broek deed dus vol ze piemel afkneep toen die tussen de mensen door naar de achterkant van de boot klom om te plassen. Werkelijk de hele boot deed hem na en lag plat van het lachen. Ken geen schaamte, heerlijk toch.

Seyssen eilanden waren prachtig. We waren de enige geloof ik en het strand was helemaal van ons. S' avonds bij het kampvuur gegeten waarna een man bij ons kwam zitten en wat dingen over Ugande vertelde. Super leuk, alleen de volgende ochtend bleek hij een gids te zijn.. en hij wilde ons heel graag mee nemen voor een bush walk.
Net als je denkt uit te slapen bedenkt die gids om om 7 uur sochtends het Wilhelmus te spelen!! Ik was nog niet wakker te krijgen maar hij besloot het nog een keer harder af te spelen waarna ik toch wel echt wakker was. Geprobeerd hem vriendelijk te bedanken voor zijn aanbod (kwam er wat botter uit dan bedoelt) waarna hij snel weg was.

1 dag Seyssen was genoeg dus de volgende ochtend namen we de boot terug. Ontbijten op de boot was het plan maar dat viel in het water.. letterlijk en figurlijk want het plenste zo hard! Wij waren snel in de boot gaan zitten want daar zat je nog enigzins droog. De boot vulde langzaam met mensen maar ook met water... Na denk wel 3 uur wachten en water hozen gingen we toch echt varen (het regende nog steeds..). Het waaide daarnaast ook best wel dus de boot wiebelde alle kanten op. Met nog steeds niks in de maag zijn we eenmaal bij het vaste land, heel snel die boot uit gegaan. Zo snel, dat we onze tent zijn vergeten... Eeeeecht super dom, we hadden hem nog maar 1 keer gebruikt.

Toen naar Kampala, het is een hele chille stad. Ondanks dat het de hoofdstad is, is de chaos te overzien. Ik vond het zelfs gestructureerd met overal een stoep voor de voetgangers enzo. Guesthouse gevonden midden in het centrum.Was een prima ding en wij vroegen, als echte hollanders, naar de goedkoopste kamer. "Dat is dan deze kamer mevrouw maar die is wel net geverfd". "Oke, kunnen we dan een andere krijgen?". Tja dan verwacht ik dat ze een kamer laat zien die NIET geverfd is, haha dus ik loop dood leuk die kamer binnen.. nou die kamer heeft nu dus voetafdrukken van mijn schoenen en op de gang loopt een spoor naar de kamer die ons uiteindelijk toegewezen werd (inclusief verf lucht maar wel met een droge vloer).

Jinja!! Raften op de nijl! OOH wat was dat vet. Ik vond het het leukst toen het afgelopen was want ik scheet hem wel elke keer maar ik zou echt over willen doen. We kregen een reddingsvest en ik de 'baby' helm op me kop. Wij hadden een boot uitgekozen waar sterke politie mannen in zaten. Nouja dat zegt uiteindelijk helemaal niks over of ze goed kunnen raften want bij de 2e rapid vloog al een van die politie mannen uit de boot.
Maar bij de 3e rapid waren Sas en ik allebij uit die boot gedonderd en hingen we als twee verzopen katten aan de reddings kano...
Net opgepikt door onze boot vloog ik alweer uit de boot maar dat was omdat ik door een van de begeleiders bij mijn zwemvest werd gegrepen en zo een andere boot in werd gegooit. "Oh wacht jij ben een andere muzungu, ik dacht dat je in deze boot hoorde!!" en hop ik werd weer terug gezet in mijn eigen boot. Echt mijn hemel, wat zijn die mannen sterk, hahaha.

Bij de laatste rapid lag iedereen uit de boot en ik zat onder de bot. Ik dacht, Chill!! hier heb ik lucht!! Maar die golven zijn zo hard die komen ook onder die boot dus zoveel lucht heb je niet. Nou na 3 slokken van bijna een liter nijl water had ik bedacht dat het slimmer was om onder die boot vandaan te komen. Nog steeds heel stevig vasthoudend aan die boot hoorde ik de instructeur roepen laat de boot los! Die zin was een soort error in me hoofd, het enige wat ik dacht was; die boot is me enige houvast, ik ga echt neit los laten! Dat klopt wel, maar die boot sleurt je alle kanten op dus is beter als je het loslaat. Dus uitendeljik liet ik los, dan word je zo door de stroming en golven mee gevoerd en met de vest blijf je lekker drijven en dat is zooo heerlijk gevoel.

De dag erna, 26 februari, was Sassie Jarig!!!
Had ballonnen gefixt en in de dorm opgehangen en een ontbijtje geregeld. Later Jinja in gegaan maar bleek niet zo bijzonder. We wilden heel graag een cakeje eten voor Sas der verjaardag maar ja als je juist opzoek naar iets ben, kan je het niet vinden. Uiteindelijk pas om 4 uur de cake gevodnen waarna we niet echt meer trek hadden in avond eten dus dan maar aan het bier!

Met ze 4e op de achterbank, 2 volwassenen en een baby op de bijrijders stoel en twee achter het stuur gignen we naar het krater lake. We werden gedropt in the middle of nowhere.. geen krater lake te zien maar wel allemaal black & white columbus monkeys!! De cottages lagen eigenlijk op de rand van de krater dus je moest een pad naar benenden nemen om bij het meer te komen. Jammer genoeg kon je niet echt zwemmen want bilharzia was niet echt uitgesloten.

Ons volgende tripje was naar de chimps! Vanaf het krater lake was het nog best wel wat kilometers.. maar zo eigenwijs als we waren vonden we de taxi die het guesthouse ons aanbood te duur. Dus we gingen lopen!
Nou gelukkig kwam er na 20 minuten een man aanrijden die ons tot de kruising kon brengen want anders hadden we 25 kilometer moeten lopen..! Soms hebben we geluk, maar soms ook niet, want dat guesthouse had wel mooi onze kleren gestolen.. van Sas 4 kledingstukken van mij maar 1, blijkbaar heb ik niet zo goede kleding smaak ;).

Na weer een rete spannend ritje op de motor met backpack kwamen we aan bij de entrence van het park. "Ja je moet een pas hebben om te reserveren". "Waar kunnen we die pas halen?" "10 kilometer terug bij the headquarter"

Are you serious?!

Moesten we weer terug. Omdat we bij Jinja het raften konden pinnen dachten we dat ook wel te kunnen bij de chimps. Eenmaal bij dat headquarter kon dat niet, dus we moesten cash hebben. Dat hadden we niet dus we moesten naar een ATM, die nog eens 20 kilometer verder lag! Natuurlijk was het ook al te laat dus moesten we de volgende dag, maar nog een klein probleempje, de volgende dag was het weekend! Ik kon wel janken! De mevrouw achter de bali zag dat blijkbaar want die kwam met de oplossing dat we ons paspoort konden achter laten en dan konden we later betalen. Dus zodoende zijn we zonder te betalen begonnen aan de trekking met de chimpansee.

De tour begon met 1,5 uur zoeken naar die beesten. Eenmaal gevonden was het zo geweldig! We konden gewoon achter die beesten aanlopen en samen met ze lunchen. We zaten dan echt 4 stapen van ze verwijderd onze broodjes op te eten terwijl zij aan het vlooien of eten waren. Na 10 uur met die apen te te hebben rond gelopen door het bos was het tijd om te stoppen. Het afscheid viel me zwaar, haha. Nee vond het echt heel stom om weg te gaan want ze waren echt leuk.
Maar het was beter om t gaan want dan konden we die dag nog liftend naar port fortal om te pinnen zodat we deze ervaring netjes konden betalen.

Volgende ochtend, de zon was nog niet eens op, een boda boda gepakt om terug te gaan naar het headquarter. De bergen omhuld in het mist zat ik met veel te weinig kleiding aan op die bodaboda. Ik stierf van de kou. De terug weg stierf ik van een stel rode mieren die ik had meegenomen op de scooter..
Bij het bananen kopen vond ik al dat de verkoper opmerkelijk vreemd aan het dansen was.., dat was dus vanwegen de mierenhoop waarop het kraampje gebouwd was. Super handig!
Dus ik probeerde, alleen al schijtend van die scooter rit, met EEN ARM die mier van me af te slaan! Nou die happen vreselijk stevig vast. En aan Sas had ik ook niks want die zat lachend achter me en die donderde bij elke heuvel bijna van dat ding af want die had de bananen vast en kon zich verder nergens aan vast houden.

Kibale.
Een van onze eerst echte backpackers accomondatie gezeten. Het was vlakbij lake Bunyonyi dus we hadden bedacht om naar het lake te gaan lopen. Langs die weg zien ze nooit een witte, dus kinderen komen rennend uit hun huis om je te omhelzen, te groeten of te zwaaien. Echt heel schattig.

Vanuit Kibale zijn we in een paar dagen doorgereisd naar Tanzania! Mama had namelijk al meerdere keren gezegd dat ik 'ECHT WEL' optijd moest gaan reizen omdat ik anders niet optijd in Dar es Salaam zou zijn om ze op te kunnen halen. Dus met een grote bus vanaf de border van Uganda in een ruk door gereden naar Dar es Salaam. De timming was prima, we waren een dag eerder al in Dar es Salaam. Onze ouders kwamen tegelijk aan. Waarna we de volgende ochtend met ze alle zijn gaan ontbijten.
Daarna zijn wij naar Zanzibar gegaan en Sas en der ouders zijn een safari gaan doen.

So, Uganda has been really good to me! Later meer over Tanzania!

Heel veeeeel liefs Sannie